Vegan nest

Ik ben een tolerant man. En hoe ouder ik word, hoe erger dat wordt. Ik ben tegenwoordig zo tolerant geworden dat de meeste dingen me aan mijn reet kunnen roesten als een Franse stadswagen uit de jaren 90. Ik aanvaard de dingen. Doorgaans omdat ik te lui ben er tegenin te gaan of omdat ik wel andere dingen te doen heb. Sommigen zouden me als lui en onverschillig bestempelen, ik hou het liever bij efficiënt nietsdoen. Laisser-faire tot kunst verheven.

Nadat ik decennia geleden al de LGBTQ en nog vanalles in de armen sloot, schakel ik vandaag de dag, en dit als grijze oude man, naadloos en zonder verpinken over naar hun/hen aan de ontbijttafel. Gender mag voor mij gerust fluide als een goeie sabayon. 

De boeren hebben gelijk. Zij die vinden dat de boeren ongelijk hebben ook. De bomenknuffelaars krijgen mijn steun. Zij die er mooie kasten of tuinmeubelen van maken complimenteer ik graag als stieleman/vrouw/persoon. Rechts mag en links is de voet waar mijn dikke teen het langst is.

Maar ergens trek ik de grens. Trop is teveel en teveel is trop. Toen ik gisteren boodschappen deed bleek mijn vertrouwde apero schap vervangen door vegan nest. Geen voorgesneden salami, maar gemarineerde wortelstaafjes. En waar normaal de kippenboutjes naar me liggen te glunderen, ligt nu een vegan alternatief. Welk alternatief!?!?

Ik ben zoals ik eerder reeds aanhaalde, op het ziekelijke af, tolerant. Maar ergens trek ik de lijn. En ik wil die gerust doortrekken. Van mijn part leg je de nepkip en faux gras waar je wil, maar NIET in mijn apero rek. NIET in mijn apero rek. VERSTAAN!