Ik geloof mensen met mooie herinneringen niet.

Ik geloof mensen met enkel mooie herinneringen niet. Het gros van mijn herinneringen zijn halve trauma’s.

Ik herinner me nog perfect hoe ik mijn dode hond in een plastic zak stopte nadat de veearts het veretterde dier uit haar lijden had verlost. 

Ik voel nog steeds die eerste afwijzing tijdens de Beachparty op de Gavers door de juffrouw met de salopette. Kon ik er aan doen dat ik vier jaar te jong en nog vol zelfvertrouwen was?

Ik proef nog het ei met mediterraanse kruiden dat ik maar niet door het strot kreeg en hoe ik wees en verlaten achterbleef in de keuken tot ik mijn bord zou leegeten. 

Ik hoor nog steeds de reutel die mijn vader naar het hiernamaals katapulteerde. Het moet de zevende geweest zijn. Het was de zevende. Ik herinner ze me nog alle zeven.

Ik voel nog steeds de lafheid toen ik het meisje, waar daags ervoor ons condoom brak, alleen naar de apotheek om de morning after pil zag gaan. En de schaamte achteraf omdat ik haar het zaakje zelf maar liet opknappen. Vergeef me. Ik was jong. De schaamte die ik vandaag nog steeds meedraag is een gepaste straf.

Ik herinner me geen mooie reizen of gigantische feesten, vuurwerk zonder eind of mega banketten. Hoogstens varkensvlees met groentenkrans en Viennetta.

Ach wat. Misschien herinner ik me wel wat kleinigheden die niet zo slecht waren. 

Mijn kleine, groene, ijzeren tractor voor nieuwjaar en hoe we toen piano speelden op de kast. En Raymond de Chachacha mocht zingen. 

Het ongeduld om na het eten, samen met mijn broer op de fiets te springen, op weg naar een volgende voetbalmatch met vriendjes.  Of hoe we tennisten op het kaatsplein. Een gigantisch speelveld voor veel te kleine kereltjes met veel te grote rackets.

Hoe we gingen vissen en toen de vis er geen zin in had, zwommen in de vijver. Mijn broer, mijn vader en ik. Terwijl moeder de koude kip met dito aardappelen en mayonaise klaar zette. En hoe we die zonder tafelmanieren mochten opeten. En zonder servet, handen wassen in de vijver.

Ik herinner me verliefdheden en graag zien.  En te korte zonsopgangen. Jeuk en veel te korte armen. En veel plaats in mijn bed. 

Misschien viel het allemaal wel mee. Misschien moet ik maar eens een fotoalbum openslaan? Misschien was ik wel op mooie feesten en banketten, zag ik weergaloze vuurwerken? 

Misschien was ik slechts een simpele fan van kleine dingen. Nog steeds trouwens. Ik herinner me nog goed hoe ik gisteren Besamé Mucho voor je zong. Veel te laag. En oneindig vals. Een mooie herinnering, die ik graag bijzet in mijn kabinet der pietluttigheden.  Net als je glimlach, die ik me herinneren wil, elke ochtend, als ik wakker word.

X